De sportschool
Het leven is niet makkelijk, zolang je nog op de markt actief moet zijn, nog aan een vrouw moet komen. Mijn postuur is steeds moeilijker te vermarketen. Mijn buik groeit uit tot een ballon voor ik er erg in hebt, tenzij ik eraan blijf werken.
In een vorige poging heb ik de buik weggewerkt met een koolhydraatarm dieet, met veel koolhydraat vervangende voedingspreparaten. Die werden verkocht door mijn coach, Brenda. Zij hielp me geweldig. Elke week stond ik op haar weegschaal en namen we samen door wat ik verder kon doen. Wij hadden echt een klik. En de kilo’s vlogen eraf. Zelfs na het behalen van mijn streefgewicht ben ik nog een tijd doorgegaan. Ik was supergemotiveerd. Dat hield op toen ze haar nieuwe vriend aan me voorstelde. Ik realiseerde me in één keer onze relatie nooit meer was geweest dan werk voor haar. Twee maanden later was er alweer tien kilo bijgekomen en na vijf maanden alle 25 kilo die ik eerder er af had gekregen.
Tijdens een korte heftige relatie met Diana die daarna kwam maakte Diane me duidelijk dat ik niet voldoende voor mezelf zorgde. Ze zei dat, als ik niet van mezelf zou houden een ander dat zeker niet zou doen en daarom maakte ze het uit. Dat is nu een maand geleden.
Ik heb nu dus rigoureuze stappen gezet Ik hou van mezelf en daarom moet ik me ook om mijn lijf bekommeren. Ik heb een abonnement genomen op de sportschool. Vroeger hield ik heel veel van sporten en ik kan het ook goed, dus waarom zou ik het niet doen? Ik heb me gisteren ingeschreven en nu, zondagochtend 7 uur ben ik in het zwembad van de sportschool. Ik heb vroeger selectie gezwommen, dus dat is kat in het bakkie. en het is een mooie warming up voor de bootcamp voor gevorderden van 8 uur, waar ik me voor op heb gegeven
Ik doe mijn Speedo zwembroekje aan en merk dat dat wel heel erg mijn buikomvang accentueert. Ik zie de drie andere mannen in de kleedkamer allemaal langere zwembroeken aantrekken. Blijkbaar is de zwemmode behoorlijk aangepast de afgelopen 30 jaar. “Kom op Wilco, je komt hier voor jezelf”, hou ik me voor. Ik zet mijn zwembrilletje op mijn voorhoofd en stap vol vertrouwen het zwembad binnen. Het is druk in de mistige ruimte. Ik denk dat er wel 30 vrouwen van bestemde leeftijd zijn die op zondagochtend 7 uur gaan zwemmen. Ik voel ineens nieuwe kansen zich aandienen. Maar tegelijkertijd ben ik me ook pijnlijk bewust van mijn Speedo broekje en mijn extra geaccentueerde buik. Maar ik ben een goede zwemmer, dus ik doe mijn brilletje over mijn ogen en met een volleerde wedstrijdduik ga ik te water. Heet dat dat water is, niet normaal. Mijn badkuip is nog niet eens zo heet en ik moet hierin zwemmen. Ik hou mijn hoofd schuin in het water en ga met de mooiste borstcrawl die ik maar kan produceren richting overkant. Na drie slagen zit ik in de benen van een kruk die niet zwemmen kan. Ik kijk hem beschuldigend aan. Hij zit in de rechter, dus snelste baan, dan moet je wel een beetje opschieten. Aan de zijkant staat een sportief type in trainingspak druk te gebaren. Als ik het water uit mijn oren heb, hoor ik hem zeggen. “Beetje rustig, ja. En je mag hier niet duiken.” Van alle kanten staan de dames mij verwijtend aan te kijken. Een aantal zelfs dankbaar knikkend naar de badmeester. Wat een ballentent. Ineens zien al die vrouwen er ook meteen een stuk minder aantrekkelijk uit. Ik bedoel je gaat toch niet staan in een zwembad? Na mijn retourbaantje klim ik uit dit bejaardenbad en kleed me om. Gelukkig heb ik straks de zondagochtend-bootcamp van 8 uur voor gevorderden nog. Daar zullen de wat sportieve mensen zoals ik zich wel voor inschrijven. Een zwembad met water van 32 graden kan ook alleen maar voor bejaarden en zwangere vrouwen zijn bedoeld. Ik loop naar de fitnessruimte om daar de opengevallen tijd wat te doden. Ik ga op de roei-ergometer zitten. Het is een mooi flitsend apparaat. Veel mooier dan het op marktplaats aangeschafte apparaat dat bij mij thuis in de berging staat. Ik kan goed roeien met mijn lengte en het is goed voor mijn rug. Naast me zit zo’n echte sportschooljongen. Biceps van een bodybuilder en onder de tattoos. Op zijn rechter biceps is een agressief ogende wolvenkop getatoeëerd boven de letters ‘Ashley’. Op zijn andere biceps een sereen ogende boeddha die steeds iets dikker wordt als hij aan de machine trekt. Ik denk dat deze combinatie van tattoos de balans moet voorstellen die deze man met zijn Ashley gevonden heeft.
Ik trap met mijn lange benen een veel hoger vermogen dan de bodybuilder en zie hem geërgerd kijken naar mijn wattagemeter. Alsof Ashley het zojuist heeft uitgemaakt begint hij met een enorm fanatisme de slagfrequentie te vergroten. Ik ga met hem mee en blijf 100 watt meer wegtrappen. Boeddha wordt dikker en dikker en ik vind spontaan de sportschool leuk worden. Het zweet gutst van zijn voorhoofd. Na 5 minuten begin ik moe te worden. Nog even en dan raak ik mijn wattages kwijt. Dus ik stop en pak mijn handdoek. Ik voeg hem toe: ”Zo, nu ben ik wel warm, denk ik,” en stap op.
Een gespierde jongeman heeft zich gemeld in de groepsruimte en wordt meteen omringd door een horde vrouwen. Hij heet Dave en hij is de instructeur bij de bootcamp voor gevorderden. Ik vraag me af of al die vrouwen ook mee moeten doen. Ik wil wel lekker kunnen trainen straks. Ik heb wel wat uitdaging nodig om gemotiveerd te blijven. Maar blijkbaar is het aanbod aan vrouwen op zondagochtend een stuk hoger dan mannen. Toch gek, want zij kunnen toch ook gewoon door de week in de ochtend komen trainen? Ik bedoel ik kan alleen in het weekend, ik werk vijf dagen in de week.
We beginnen met een paar rondjes warmlopen. ” Het tempo hoeft niet hoog,” zegt Dave, “we willen alleen even goed warm worden”. Ik moet steeds de binnenkant afsnijden om een beetje tempo te kunnen aanhouden, maar al snel begin ik wel mijn benen te voelen na het roeien van zo net. Ik denk dat ik beter even kan wandelen, maar Dave schreeuwt: “NIET WANDELEN, WILCO!! BLIJVEN RENNEN!!!” Ik begin weer te rennen, mezelf erover opwindend dat dat jochie het ook wel wat discreter had kunnen vertellen. Iedereen keek naar me. Maar ja, hij weet natuurlijk niet dat ik al een uur bezig ben geweest met dat zwemmen en roeien. Gelukkig is iedereen eindelijk warm en gaat Dave het circuitje uitleggen dat hij heeft uitgezet. In tweetallen dat ik slechts werk voor haar was geweest en niets meer. moeten we straks een serie oefeningen doen, waarbij Dave zijn creativiteit flink heeft laten gelden. Allemaal combinaties van acrobatische toeren met gewichten in allemaal verschillende vormen. Dit vergt even uitlegtijd, dus heb ik even tijd om wat uit te blazen. Dat zwemmen en roeien hakt er wel in.
Iedereen gaat in paartjes staan voor het circuitje. Een wat schichtig kijkende jongeman blijft over en wordt mijn trainingsmaatje. Zijn Nederlands is niet zo goed, hij blijkt een Eritreeër uit het asielzoekerscentrum te zijn en heet Mahad. Hij is erg handig in de eerste oefening waar je liggend op een soort skippybal steeds een zware bal moet oppakken en dan aan de andere kant weer neer moet leggen. Om daar dan weer een andere te pakken en die terug te leggen. Zelf vind ik het moeilijk. Zwaar zijn die ballen niet, maar dat gebalanceer op die skippybal vind ik niets. Als ik even stop hoor ik Dave gillen: “NIET STOPPEN TUSSENDOOR!! DOORGAAN!!” Ik raak nu echt geïrriteerd. Ik kan zijn vader zijn, dus een beetje respect mag wel.
Daarna moeten we aan een touwtje schudden. Ik ben nu eerst. Het is niet zwaar, dus ik zet er een flink tempo in. Ik voel al snel dat mijn armen wel zwaar zijn geworden door het roeien. Mahad moedigt me aan en ik schroef het tempo zover omlaag dat Dave niet kan gillen dat ik door moet gaan.
Na drie kwartier ben ik helemaal doodop. Mahad heeft me er echt doorheen getrokken en Dave heeft zich niet meer tegen me gekeerd. We mogen gaan liggen op een matje om nog even te stretchen na afloop. Even uitrusten komt als geroepen. Maar ik voel mijn spieren nu echt overal. Ik wist niet dat er zoveel spieren over mijn kont lopen, en die doen zo’n pijn dat ik niet meer kan liggen. Zo wordt zelfs het uitrusten aan het eind van de training een martelgang. Al mijn spieren zijn verkrampt en bij elke stretch voel ik de pijn ongenadig toeslaan. Na afloop helpt Mahad me overeind. Echt een gouden gozer, die jongen.
Na afloop zegt Dave: “Bedankt allemaal en tot volgende week”. Ik weet dat ik volgende week waarschijnlijk verplichtingen heb op zondag, maar zeg maar niets. Mahad vraagt of ik wat kom drinken. Net als ik ‘nee’ wil zeggen omarmt hij twee leuke vrouwen, zo timide is hij blijkbaar niet. Hij kijkt me aan. “Ja graag,” zeg ik. Tijdens een oergezellig uurtje kijk ik naar afgetrainde lijf van Mahad en zijn succes bij de beide dames. Ik neem ik me voor komende week ook in de avond te gaan trainen. Volgende week moet ik in conditie zijn. Zo’n sportschool is echt iets voor mij.