EMMA

Op de tweedaagse cursus van ons team ben ik voor het eerst in jaren weer eens op een disco terecht gekomen. Na een dag hard werken mogen we vanavond eens lekker uit ons dak gaan. Priscilla, onze manager heeft ons toegevoegd dat “de boog niet altijd gespannen mag staan. Dat samen ontspannen de teamsfeer alleen maar kan verbeteren”. Het programma morgen begint bewust pas om 10 uur, zodat we nog wat kunnen uitslapen vannacht.

Alex, mijn collega, schreeuwt iets naar me, maar ik heb geen idee wat. Ik zie zijn mond bewegen en uit zijn trillende adamsappel en ingespannen gezichtsuitdrukking leid ik af dat hij uit alle macht schreeuwt om mijn oren te bereiken. Ik hoor hier niets. De techno-dreunen die mijn oren teisteren maken contact met de buitenwereld volledig onmogelijk.

Niet dat ik echt geïnteresseerd ben in de inhoud, mijn aandacht is volledig gevangen door Emma. Zij hoort hier wel. Haar lichaam beweegt zoals het bedoeld is. Bij haar krijgt techno de sensualiteit van een Argentijnse tango. Haar draaiende heupen, haar schuddende borsten en haar volmaakte gezicht   zijn in volledige harmonie met elkaar. Haar bewegingen zijn als van een panter. Alle onderdelen van haar lichaam volgen elkaar in een harmonieuze beweging op de muziek. Als zij op een dansvloer gaat staan, kijken alle mensen naar haar, onwillekeurig, bewonderend en jaloers.

Mijn lijf kent geen harmonie. Mijn buik is te dik, mijn haar te piekerig, mijn neus te groot, maar bovenal is mijn lijf veel te lang. Als ik ergens loop kijken mensen naar mij, onwillekeurig, verbaasd en afkeurend. Maar als ik op een dansvloer ga staan gaat het verder. Mijn lichaam beweegt zoals een lichaam niet zou moeten bewegen. Ik ben me er pijnlijk van bewust dat mijn voeten de maat niet kunnen houden en mijn armen spastische bewegingen maken, die volledig onafhankelijk zijn van de bewegingen aan de onderkant van mijn romp. Mijn gezicht krijgt trekken van een gewichtheffer, vlak voordat hij de halter uit zijn handen laat vallen na een mislukte poging een wereldrecord te vestigen. Als ik op een dansvloer ga staan zie ik de mensen om me heen lachen en dingen over mij naar elkaar schreeuwen. Dan maken ze me voor alles uit, wat ik toch nooit zal horen, omdat ze in een andere geluidsdimensie verkeren in deze kolereherrie.  

Ineens keert Emma zich om en kijkt me strak aan. Blinde paniek slaat bij me toe. Mijn hart klopt voelbaar twee keer sneller en ik vergeet te ademen, dus ik weet dat mijn gezicht nu vuurrood wordt. Ik zou het liefst wegvluchten, maar dat kan nu niet meer. Ze ziet immers alles wat ik nu nog ga doen. Als ze me maar niet uitnodigt op de dansvloer. Het gaat juist zo goed. Ze lacht inmiddels smakelijk om mijn grappen in de lerarenkamer en we hadden net zo’n heerlijk geanimeerd gesprek tijdens de borrel. Voor het eerst wist ik nonchalant te reageren op haar licht erotische flirten. Maar nu komt ze op me af. Ze wil dat ik kom dansen. Maar ik wil niet afgaan. Niet voor haar.

Ze pakt mijn hand en trekt me de vloer op. Ik voel  nieuwe moed via haar hand in mijn lijf stromen. Ik besluit de uitdaging aan te gaan zoals ik de hele dag dat al heb gedaan. Ik ga er voor. Ik ga tegenover haar staan en zet mijn lijf in beweging. En voor het eerst probeer ik niet de bewegingen tot een minimum te bepreken om mijn gebrek aan bewegingsvaardigheid te maskeren, maar ik ga ervoor. Ik laat me meevoeren op de ondersteunende blikken van Emma. Ik voel de 110 beats per minuut zich meester maken van mijn lijf en de endorfineproductie begint te stromen. Ik voel me ineens volmaakt gelukkig, op mijn plek. Dit is wat dansen moet zijn. Ik voel mijn voetzolen op de dansvloer stampen, de bastonen in mijn maag resoneren, het zweet over mijn rug in mijn bilnaad stromen en alles voelt geweldig.. Emma en ik worden één. Ik zie geen andere mensen meer. Voor het eerst voel ik me niet bekeken. Ik zie alleen nog maar haar.
Ze komt steeds dichter tegen me aan bewegen en ik voel haar met al mijn zintuigen. Ik ruik haar parfum, ik voel hoe ze me steeds even aanraakt. Ik hoor haar stem in mijn oren, ook al zegt ze niets. Ik voel haar lichaam tegen me aan bewegen in een hypnotiserende ritmiek. Ik voel mijn broek steeds meer knellen.  Ze kijkt me even over haar schouders aan, om dan weer haar gezicht met een vloeiende beweging van me af te wenden, daarbij haar haren langs mijn lijf slingerend. Als vanzelf buig ik me voorover. Emma, ik kom naar je toe. Ik wil je lippen voelen op de mijne, je tong tegen de mijne, mijn handen op je bor ……..

Als ik weer bijkom voel ik een enorme pijn opkomen in mijn rechteroog. Ik voel het  bloed uit mijn gescheurde wenkbrauw over mijn gezicht stromen. Emma helpt me overeind en ik merk dat mijn bloed op haar prachtige jurk terecht is gekomen. Ik stamel “sorry” tegen haar.

Ineens realiseer ik me dat de muziek niet meer speelt en dat iedereen naar me kijkt.  Maar dat boeit me niet. Emma kijkt me recht in mijn ogen aan en zegt: “Nee, jij moet geen sorry zeggen, het spijt me zo dat mijn elleboog …  Hoe voel je je?”
Hoe ik me voel vraagt ze. Ik lig in haar armen, ik ruik haar aanwezigheid en met mijn hoofd voel ik de zachtheid van haar schoot. Ze is zo dichtbij, haar handen strelen zacht door mijn piekhaar. Hoe ik me voel? Hoe ik me voel? Ik voel alles. De pijn in mijn oog verdwijnt volledig door alle andere emoties die door mijn lijf gieren. Het tintelt overal. Hoe ik me voel?

Ik wil nog een klap, …  in mijn andere oog.